Incredible India

Vandaag, zaterdag 19 juli, beginnen we de dag zonder water. Is even wennen natuurlijk, maar het zal ongetwijfeld wel weer worden opgelost. Ook de elektriciteit valt hier af en toe even uit. De groep is gisteren vetrokken voor een avontuur in de woestijn, met een overnachting onder de sterrenhemel. We zullen ze maandagochtend waarschijnlijk nog even terugzien en dan reizen ze via Mumbai door naar Goa. Twee meisjes zijn bij ons achtergebleven vanwege koorts en uitdrogingsverschijnselen. Het Oostenrijkse meisje is er behoorlijk slecht aan toe en heeft al aan het infuus gelegen. Haar verzorging wordt goed geregeld door James. Vlak achter ons huis praktiseert bovendien een vrouwelijke Indiase huisarts waarop een beroep kan worden gedaan.
Na een rustig en karig ontbijt wacht onze tweede yoga-les. We beginnen met onze elastieke lerares stipt om 9.00 uur weer aan een reeks enerverende oefeningen en poses. Heavy stuff. Met James bespreken we daarna hoe we de komende twee weken onze tijd zo efficient mogelijk tussen de projecten kunnen verdelen. Eigenlijk willen we naast de al bezochte projecten ook tijd en aandacht besteden aan het "slum-project" hier in de buurt. Met dit project hebben we nog niet kennisgemaakt. Het heeft geen vast onderkomen en is vooral bedoeld om onderwijs te geven (Engelse taal en hygiene) aan kinderen van ouders uit andere deelstaten die vanwege hun werk tijdelijk in Udaipur verblijven. We besluiten om de eerste twee dagen een schema een te houden voor 3 projecten, waarbij we in de ochtend starten met het project voor dove kinderen. Daar gaan we 2 lokalen schilderen, lesgeven en spelen met de kids tijdens hun pauzes. Daarna zullen we ongeveer een uur naar de klas met de special needs kids gaan. In de middag worden we vervolgens opgepikt door de tuktuks en naar ons huis gebracht . Om 15.30 uur start het "slum-project". Daar zullen we dan tot ongeveer 19.00 uur verblijven. We gaan kijken of dit een haalbare kaart is en na 2 dagen evalueren. Met de leiding van de projecten zullen we kijken waaraan het meest behoefte is in materiele zin en met de hulp van James zullen we dat hier gaan kopen. We hebben een bedrag van ruim 600 euro te besteden en zullen in elk geval beginnen met de schilderbenodigdheden voor de lokalen.
's middags gedragen we ons als echte toeristen. Twee tuktuks van Bamsilal brengen ons naar het drukke winkelstraatje bij het City Palace in de oude stad. We waren daar al eerder met James, maar worden nu voor het eerst "losgelaten". De provincie Rajasthan en in het bijzonder Udaipur staat bekend om zijn fijnzinnige kunst. Schilderkunst, beeldhouwwerk, etc. Er valt dus veel te zien (en te kopen). De prijzen liggen voor ons erg laag, maar toch moet je onderhandelen op ongeveer 50% van de vraagprijs. Soms valt dat bij de voor ons lage prijzen best wel moeilijk, maar we doen het toch. Men vindt het hier erg leuk als je een woordje Hindi spreekt. Na een paar inkopen worden we op een pleintje voor de tempel ineens in het Engels aangesproken door een Indier die zegt dat hij ook in Amsterdam is geweest. Daar heeft hij de grachten gezien en de Bijenkorf. Hij geeft aan dat hij alleen graag met ons wil praten en ons de school of art om de hoek wil laten zien. We besluiten mee te gaan. Op deze plek wordt door een ervaren tekenaar/schilder lesgegeven aan zo'n 25 leerlingen uit Nepal en andere provincies in de zeer gedetailleerde schilderkunst van Udaipur. We ontmoeten de eigenaar/docent van de school. Hij laat ons zien hoe de tekeningen worden opgezet, gedetailleerd en gekleurd met behulp van uitsluitend natuurlijke producten. Dan neemt hij ons mee naar zijn eigen kamer en biedt ons een drankje aan. Uitsluitend vanuit gastvrijheid zo benadrukt hij. Ook hij is onder meer in Amsterdam geweest om te exposeren. De schilderkunst heeft hij meegekregen van zijn vader en wordt al generaties lang overgeleverd. We zien een aantal prachtige werken langskomen en besluiten voor zo'n 20 euro een mooi werkje mee te nemen met een olifant (kracht), paard (moed) en kameel (liefde). Lisette laat haar hand mooi beschilderen met henna. We besluiten ons "souverniersmiddagje" met een bezoek aan een wel zeer excentriek kunstenaar Rakesh. Hij heeft hele lange zwarte haren die uit zijn oorschelpen komen. Het zorgt voor zijn internetverbinding zegt hij. Hij schildert heel minutieus een pauw op de duimnagel van Lisette. Echt prachtig gedetailleerd. We kopen ook bij hem nog een paar mooie werkjes. Dan zit de tijd er al weer op. Om 17.30 uur staan onze tuktuks al weer klaar om ons veilig door het verkeer naar huis te loodsen. Onderweg weer een paar typische taferelen. Een vrouw die temidden van al het afval langs de weg in haar eentje met een bezem staat te vegen en drie vrouwen in kleurige sari's (het kledingstuk dat vrouwen hier dragen) die op hun hurken met een pikhouweel de straat openbreken....India blijft een heel bijzonder, maar vooral boeiend land.