Werkvakantie in optima forma

Gisteravond het verhaal bijna afgeschreven en door twee verkeerde toetsen alle tekst weg. Vandaag dus twee verhalen over onze belevenissen in Udaipur, te beginnen met dinsdag 22 juli. Net als maandag staan we weer vroeg op om naar het project van de dove kinderen te gaan. James is weer eens erg aardig en staat voor onze lunch fried rice te maken. Wel weer vegetarische, maar het zal ons later heerlijk smaken. We ontbijten goed met een omeletje, wat toast en cornflakes met verse melk. Je eet hier overigens aardig wat eieren weg als compensatie voor een stukje vlees. Dat mis ik persoonlijk trouwens best wel een beetje. Met de tuktuks door de stad om het adrenalinepeil wat te verhogen zodat we de dag energiek kunnen beginnen. Het voor dit project gekochte speelgoed gaat ook mee vandaag. Volleybal, voetbal, ballonnen, springtouwen, bellenblaas, een jojo en nog wat andere dingen. Het speelgoed moet wel uit het zicht blijven want anders gaat het bij aanvang van de lessen meteen mis. We zetten het op de kamer van de directeur uit het zicht. Mieke, Lisette en Ivar gaan schilderen in de tweede ruimte. Het lokaal dat we maandag afschilderde is verder opgeruimd en ingericht en al in gebruik. De kinderen en de directeur zijn er erg enthousiast over. Ik begin een rekenles in groep 10, een overzichtelijk klasje met 6 leerlingen. Geen andere docent te bekennen dus. Ik probeer ze iets bij te brengen over percentages en breuken en het lijkt erg aan te slaan. Ze doen lekker actief mee. Veel wordt er tijdens zo'n les niet gezegd door mij. Alle communicatie loopt via het schoolbord. Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen handelen, maar de gebaren doen ook hun werk. Het is best wel inspannend. Om 10.30 uur is het pauze. Er wordt door een van de jongens dan hard op een koperen plaat geslagen en dat geluid komt kennelijk door. Alles stroomt tegelijk uit de klassen en het binnenpleintje stroomt in no time vol. Wij delen het speelgoed uit en de kinderen worden enorm enthousiast. De ballen worden meteen gebruikt, maar ook de andere speeltjes vinden gretig aftrek. Vooral de ballonnen zijn erg gewild. We hebben een aantal stevige grote ballonnen die we zelf opblazen en een zak vol met kleine gekleurde. We zijn alles in een paar minuten kwijt. Het is prachtig om te zien hoe enthousiast er mee wordt gespeeld. We willen een en ander ook op de foto vastleggen en alle kinderen willen met ons en hun speeltjes worden vereeuwigd. De pauze loopt wat langer uit dan normaal, maar over elven wordt ik naar een andere klas gedirigeerd. Ook hier geen docent. Het blijkt een ik verder in een combinatieklas 8/9. Een grote klas met meer dan 20 leerlingen. De orde blijkt hier wat lastiger te handhaven, maar de percentages en de breuken doen hun werk. Tussendoor bezoek van een Nederlands echtpaar dat er een gewoonte van heeft gemaakt om tijdens een vakantie een project te bezoeken. Leuk om even Nederlands te praten met anderen. Behalve binnen het gezin gaat hier alles in het Engels. Het lukt me niet om de klas tot 13.00 uur scherp te houden. De kinderen lopen door elkaar en sommigen gaan rond 12.30 uur al het lokaal uit. Iets voor een uur ben ik er wel klaar mee en bekijk ik de resultaten van de schilderploeg. Die zijn bewonderenswaardig. Er is weer een hele slag gemaakt. Om een uur even genieten van de kookkunsten van onze James. Het is overigens de eerste dag dat we zonder hem op het project zijn, maar alles gaat goed. We werken na lestijd nog wat met z'n viertjes door aan de schilderklus en worden om kwart over twee uitgenodigd op de kamer van de directeur voor een kopje Indiase tsjai, thee, met melk en (veel) suiker. Hij vertelt ons hoe blij hij met ons is, ook al omdat we zo lang en op deze manier bij zijn project betrokken blijven. Er komen wel wat giften binnen, maar het blijft meestal bij een beetje geld en verder geen echte betrokkenheid bij de kinderen en het project. En passant vertelt hij dat hij al 31 jaar aan dit project verbonden is, maar dat hij door een verkeerde beslissing van de overheid nu al sinds oktober vorig jaar geen inkomen heeft ontvangen! Ook vertelt hij over zijn 101 jaar oude schoonvader die een arm en twee benen mist en veel zorg nodig heeft. Bijzonder! We vragen hem wat hij nog graag voor het project zou willen hebben. Het antwoord is verrassend: 5 klokken, voornamelijk voor op de slaapvertrekken van de kinderen die overblijven en zo'n 60 paar witte sokken. De maten zal hij later aan ons doorgeven. Zelf denken we aan nog wat speelgoed, maar hij geeft aan dat daar voldoende van is. Wij denken daar zelf iets anders over. Ook krijtjes zou hij nog graag willen hebben. We gaan het regelen. Om 14.30 uur worden we opgepikt door Bamsilal en Gorrishaakar, zijn maatje voor de thuisreis. Om 16.00 uur wacht onze volgende (les)opdracht voor de kinderen uit de slums. Die moeten we een beetje Engelse les proberen te geven. Het in aanbouw zijnde huis van onze schoonmaakster mag daarvoor dienst doen. We nemen afscheid van onze naar Mumbai en Goa vertrekkende groep Duitsers, Oostenrijkers en Zwitsers en lopen met z'n viertjes naar de afgesproken plek buiten voor de deur van haar huidige woning. Al gauw hebben we contact. De een na de ander meldt zich bij ons, kinderen, maar ook nieuwsgierige ouders. Iedereen even vriendelijk. In een groepje lopen we naar het huis in aanbouw. Daar staan ook al andere kinderen op ons te wachten. Er staan twee afgesloten kamers tot onze beschikking. We splitsen de groep van inmiddels zo'n 20 kinderen in een groep tot 10 jaar en een groep van 10 tot en met 15 jaar, nadat we hun namen en leeftijden hebben genoteerd. Mieke en Lisette nemen de jonkies onder hun hoede en Ivar en ik de ouderen. Wij vertalen onze hindi-lessen vanuit onze aantekeningen terug in het Engels. Het slaat aan en de kinderen doen heel enthousiast mee. James heeft ons nog wat nieuwe schriften, potloden, gummetjes en puntenslijpers meegegeven. Erg attent weer van hem! De lessen lopen goed, maar om een uur of 6 moeten we de kamers verlaten. We zijn dan ook best wel op van alle indrukken en inspanningen. Terug naar huis in 5 minuten, want dit project is om de hoek. 's Avonds aan tafel met onze twee Engelse vriendinnen, die veel humor hebben. Na een potje Uno gaan we bijtijds en vermoeid naar boven, want morgen wacht eenzelfde dag.