Afscheid

Vandaag onze laatste projectendag. Helaas heeft het virus verder toegeslagen. Mieke moet daarom thuisblijven. Ook Lisette voelt zich niet helemaal top. Met mij gaat het beter. Ik heb weer eetlust, maar nog weinig energie. Ivar is op dit moment de enige de helemaal vrij van kwaaltjes is. Gebruikelijke tijd op, want om 8.15 uur naar het project voor de special need kids. Joanne en Rachel gaan met ons mee, maar gaan naar de dove kinderen. Onze laatste rit naar de projecten met de tuktuks van Bansilal en Gorishaakar. Voordat we naar de special need kids gaan overhandigen we de directeur de foto's die we hebben laten afdrukken en de twee ingelijste uitvergrotingen. Hij is er erg mee in zijn nopjes. Hij laat ook weten dat hij voor deze middag na schooltijd al een schilder in de arm heeft genomen om de plafonds te schilderen van de lokalen die wij hebben geschilderd. De lokalen zijn al volop in gebruik. Het hartverwarmend om te zien hoe blij de kinderen zijn als ze ons zien en hoe blij ze zijn met ons schilderwerk. We gaan nu gauw door naar de special need kids en beginnen dar met wat gymnastische oefeningen in zithouding, waarbij we in het Engels de stappen van 1 tot 10 hardop meetellen. Daarna wordt aan de hand van een boek van ons met plaatjes en bijbehorende letters het alfabet in het Engels doorgenomen. Het boek is door de leraressen al van een plastic kaft voorzien om de levensduur te verlengen. Vervolgens weer een paar oefeningen staand op de grond. Ik stel James voor om wat fruit voor de kinderen te gaan kopen voor in de pauze. Er zijn nog wat andere dingetjes nodig voor de Engelse meisjes. Die nemen we meteen mee. Ik koop ook nog wat pennen voor de kinderen van het slumproject. Bij de special need kids zijn bij terugkomst ook de andere vijf jongeren uit het huis naast ons binnengekomen. Zijn blijven alleen vandaag nog op het project en vertrekken deze avond voor een reis door de woestijn per kameel, zoals de vorige groep ook al deed. Omdat er al veel belangstelling is bij de special need kids besluit ik nog even een kijkje te gaan nemen bij de dove kinderen. Al snel word ik een klas ingestuurd en verwachten ze een les van me. Niets voorbereid, maar ik gan maar aan de slag met wat formules. Het slaat aan. De kinderen merken kennelijk dat ik niet helemaal de oude ben, want in een schrift wordt ineens een zinnetje getoond "are not feeling well" en wordt er een stoel voor me gehaald. Ik maak de les af, maar sta wel te tollen op mijn benen. Toch maar kijken of er iets kan worden gegeten. De tijd gaat snel en rond half een worden we in de kamer naast die van de directeur neergezet. Er wordt een waar afscheid voor ons geregeld. Jammer dat Mieke hier niet bij kan zijn. Vanuit de tempel zijn er vandaag giften voor de kinderen, want het is een bijzondere hindoeistische dag vandaag. Buiten staan op sommige plekken in de stad luidsprekerboxen opgesteld waar harde hindimuziek uit komt. De kinderen krijgen een soort zoetige deelbal met honing en fruit. Ook wij krijgen er een, maar ze gaan niet op. Daarnaast is er voor elke van de 120 kinderen een nieuw schrift. Ook via een gift van de tempel. Alle kinderen worden van klein naar groot in de rij gezet. De directeur legt uit dat het onze laatste dag is en laat de kinderen ons met applaus en handen in de lucht bedanken. We krijgen een voor een en bloemenkrans omgehangen. Een emotioneel gebeuren en ik kan mijn tranen maar moeilijk in bedwang houden. Ook Lisette heeft het er best moeilijk mee. De schriften en lekkernijen mogen door ons worden uitgedeeld. De kinderen bedanken ons op allerlei manieren, maar er zijn er ook die erg verlegen zijn en je niet durven aankijken als je hen iets geeft. We zien trouwens ook dat de nieuwe witte sokken al worden gedragen. Na deze happening ontvangst op de lerarenkamer voor chai en een koekje. Via James spreek ik de directeur nog even toe en bedank ik hem voor de hartelijke ontvangst op zijn project in de afgelopen weken. Ik leg hem nog eens uit wat onze missie was en dat deze missie, vooral door de invulling op zijn project door ons als zeer geslaagd wordt ervaren. Op zijn beurt geeft hij aan hoe blij hij is (geweest) met onze inzet, de foto's en de lessen. We worden uitgenodigd op de bruiloft van zijn zoon op 29 januari 2015....erg aardig natuurlijk, maar ik vertel hem dan toch maar hoe duur een vliegticket kost. Het moment van afscheid is daar. Met weemoed verlaten we met de tuktuks de beide projecten. Ze zulleneen onuitwisbare indruk bij ons achterlaten. Terug in ons huis een sobere lunch. Mieke is nog slap en moe en ook Lisette gaat niet echt lekker. Om 16.00 uur met Lisette, Ivar en de Engelse meiden voor het laatst naar het slumproject. De pennendozen, kleurpotloden, pennen en armbandjes worden bij elkaar gestopt als setje. Ook de afgedrukte foto's voor deze kinderen gaan mee. Rachel en Joanna delen snoepjes uit en wij vervolgens de pennendozen met inhoud. James noteert de namen van alle kinderen, zodat alles eerlijk wordt verdeeld en dat wat er overblijft gaat naar de kinderen die er vandaag niet bij waren of konden zijn. We verhuizen vervolgens naar buiten waar nog foto's worden gemaakt en met een nieuwe bal wordt gespeeld. De kinderen vermaken zich opperbest. Rond 18.00 uur wordt ook hier afscheid genomen en ook dat valt zwaar. De kinderen zijn erg aanhankelijk en dankbaar voor wat ze hebben gekregen. Er wordt zelfs gezoend door de kleintjes. Op naar ons huis. Vol indrukken. Niet alleen van deze dag, maar van de afgelopen 3 weken. Er is zoveel gebeurd en gedaan. Bijna niet bij te benen. Desondanks heb je toch nog het gevoel dat er zoveel meer had kunnen worden gedaan, maar we zijn al met al zeer tevreden. Trots ben ik op ons gezin. De kinderen en Mieke dat we dit hebben gedaan en hoe we dit hebben gedaan. Een avontuur dat vooral ook door de betrokkenheid van onze coördinator James een succes is geworden. Naast kokkin Djamuna, onze schoonmaakster Uscha en de twee tuktukchauffeurs Bansilal en Gorishaakar bedanken we vooral hem in het bijzonder vanavond met een T-shirt van Bob Marley, waarvan hij de muziek zo mooi vindt. Daarnaast geven we hem dit keer een evaluatieformulier om in te vullen hoe hij deze weken met ons heeft ervaren. Hij wil het eerst niet invullen, maar we geven aan dat we dan geen Uno met hem spelen en dat hij dan zijn kado niet krijgt. Hij zwicht en vult het in. We spelen Uno en gaan rond 12.00 uur (dus nu) slapen. Morgen wacht het begin van het 3e deel van onze vakantie: de rondreis, te beginnen met een trip naar Chandelao op het platte land in een auto met chauffeur. Een nieuw avontuur, ongetwijfeld, maar de herinneringen aan Udaipur, James en de projecten met de lieve kinderen zullen ons altijd bijblijven. Tot meer, namastee!