Fort Kumbalgarh

Weer een vrije dag voor ons. Gisteren al besloten om naar het fort Kumbalgarh te gaan . Iets meer dan 100 km hier vandaan. We huren net als vorige week een auto met chauffeur en staan om 8.00 uur op. James lijkt nog op een oor te liggen, want het blijft stil als we naar de woonkamer gaan. We maken een lekker ontbijtje met gebakken eieren, toast met honing en muesli met melk. Kopje zwarte thee er bij en een banaantje en klaar is Kees. James zou de lunch voor ons bereiden, maar helaas gaat die vlieger niet op. We besluiten wat boterhammen en banen mee te nemen voor de lunch. De auto met chauffeur staat keurig netjes om 9.30 uur voor de deur. Ook deze chauffeur rijdt keurig, maar zegt onderweg geen woord. Het eerste deel van de route is dezelfde die we vorige week naar de tempel reden, maar na de marmerbedrijven gaan we nu de snelweg op. Niet voor lang, want al spoedig volgt de afslag naar het fort. De weg is meestal goed, maar soms ook minder goed berijdbaar. Vooral de stukken weg door de dorpjes die we doorkruisen zijn niet geasfalteerd en zitten vol plassen en kuilen. In elk geval kun je er op deze manier niet hard doorheen rijden. Wel zo veilig voor de inwoners en de koeien, schapen en ezels. Buiten de dorpjes prachtige plaatjes van akkerbouw ala India met in de velden en langs de weg vooral vrouwen uitgedost in hun kleurige sarees, metalen potten op hun hoofd voor het water dat bij de waterpomp moet worden opgehaald, of takken met bladeren en manden. Ook de mannen hier laten zich wat outfit betreft niet onbetuigd. Boven de veelal witte gewaden, of wat (vroeger) voor wit mocht doorgaan, een karaktervolle, getekende donkere kop soms met witte baard en wit haar met een prachtig gekleurde tulband er bovenop. De oranje, rode of roze tulbanden zijn het mooist. Ik wil er beslist nog een vastleggen op de foto, maar vanuit de auto zijn ze helaas in een flits voorbij. Onderweg ook veel koeien, die zich niets aantrekken van het verkeer rond hen heen en soms in groepjes midden op de weg liggen en staan. Toeteren en een beetje helpen blijkt dan de juiste oplossing. Veel rijstvelden hier en redelijk wat water voorhanden door de nabijheid van bergen en regelmatige regenbuien. Waar de nieuwe waterpompen ontbreken wordt het water hier nog met emmertjes uit de bron/grond omhoog gehaald. Een aan een lange stok rondjes lopende os zet het systeem in werking. We passeren ook een stuwmeer. Na bijna twee uur rijden bereiken we ons einddoel : het fort Kumbalgarh. In dit fort verbleef de Maharana van Udaipur voordat hij domicilie koos in Udaipur. Het is UNESCO erfgoed. De muur rond het gebied en fort schijnt na de Chinese muur de langste muur ter wereld te zijn. De paleisgebouwen liggen nog een stuk hoger dan de ingang, dus dat wordt een pittige klim. Het gebied ziet er prachtig uit. Helaas is het niet helemaal helder, maar we kunnen toch behoorlijk wat van de omgeving zien. Weinig "buitenlanders" hier en we hebben veel bekijks. Bij Lisette wordt plots een Indiaas kindje in de armen gedrukt als we even op een bankje zitten. Er moet natuurlijk een foto worden gemaakt. De tuin rond het complex is goed onderhouden met mooie bloemen en planten. Een fel geel met roze vlindertje slaat er zijn vleugels op uit. Ben net te laat voor een foto. Na een prachtig uitzicht van bovenaf dalen we weer veilig af. We eten ons broodje met banaan en willen nog wat chips kopen, maar de prijs die daarvoor wordt gerekend weerhoudt ons daarvan (twee keer de prijs in Nederland). Het blijft bij een blikje frisdrank met een onduidelijke datumstempel. Wel tonic en dat had ik hier nog niet gedronken. Nog een kort bezoek aan een tempeltje bij het complex. Lisette en ik besluiten ons maar eens een stip op het voorhoofd te geven, een oranje! Dan terug naar de auto. Het is inmiddels erg druk geworden op het complex. We komen wat moeilijk weg langs het stijgende verkeer, maar het wordt allemaal weer op z'n Indiaas opgelost. Weinig organisatie, maar wel een oplossing. Rond 16.30 uur zijn we weer terug. James maakt eerst een heerlijke chai voor ons en daarna een ijskoffie. Hij is multi-talented! Djamuna is inmiddels ook weer binnen en bereidt ons avondeten voor. Na het eten, zo rond 20.30 uur besluiten we met de tuktuks nog naar de Celebration shoppingmall te gaan. Ook op zondag zijn de winkels hier tot 22.00 uur open. De meeste winkels zijn Amerikaanse of Europese ketens. De prijzen zijn er voor ons laag. Voor James kopen we een Uno-spel, maar we zien ook een mooi hobbelpaard van zeehonden voor de special need kinderen en besluiten dat mee te nemen. Voor vertrek drinken we met onze chauffeurs nog een echte cappuccino en rond 22.30 uur keren we weer terug. Morgen het schilderwerk afmaken op het dovenproject, de sokken en klokken uitdelen, nog wat inkopen doen voor de andere projecten, naar de kinderen van het slumproject hier om de hoek en de verhalen aanhoren van onze Engelse huisgenotes die morgen weer terugkomen uit Jaipur. Kortom: ook dat zal weer een enerverende en boeiende dag worden. Namastee!