De eerste werkdag

Kwart voor7! in onze vakantie en de wekker gaat al! Gauw douchen en eten, aan tafel zit al een meisje dat uit de Desert gekomen is vannacht, ze hebben het goed gehad daar, maar weer erg veel zieken, mensen met koorts en diarree, het heerst echt bij die groep. Om 8.15 komen de tuk tuks om ons naar ons eerste project te brengen. We nemen onze pas gekochte spullen mee voor de special need groep, die zijn er erg blij mee, en we horen later van Joey en Rachel, die daar gebleven zijn dat er goed gebruik van werd gemaakt. Wij gaan naar de school voor de doven om te schilderen en les te geven. Eerst praten we met de directeur en James en Pim en Ivar gaan met de tuktuk verf en schilderspullen kopen. Zij mogen een kleur kiezen, zolang het maar een lichte kleur is. Er is voor lila gekozen. Lisette en ik gaan naar de kamer van de directeur, een man waar de kinderen wel ontzag voor hebben. Hij besluit dat wij groep 10 les gaan geven, kinderen van een jaar of 12 tot 14, schatten wij in. wij komen er echter niet achter hoe oud die kinderen zijn en wat ze precies kunnen. We ontmoeten de lerares, maar daar blijft het ook bij, we weten niet eens meer hoe ze er uit ziet, want zodra wij de hand hadden geschud was ze weg en ze kwam nooit meer terug. Wij besloten maar ergens te beginnen en bekeken hun schriftjes. Daar stonden best indrukwekkende sommen in. Dus maakten we op het bord zo'n soortgelijke som, de meeste kinderen zaten ons aan te staren en omdat je niet met ze kan praten, maakt dit het uitleggen wat moeilijk. We bedachten toen simpel te beginnen met de tafel van 2 , de meeste kinderen lukte dit wel, er. zit wel niveauverschil tussen die 8 kids. We deelden de groep in tweeën besloten het de ene groep wat moeilijker te maken dan de andere, dat ging beter. 1 jongen vond de tafel van 3 nog steeds heel moeilijk, hij was steeds afgeleid en slaperig, later begreep ik van Lisette dat hij hoofdpijn had. Er was een meisje dat ons het alfabet in gebaren ging leren, dat lukte goed, erg leuk om te doen, alleen het praten gaat daardoor echt niet makkelijker. Toen kwamen De mannen terug met de verfspullen en werd er een groot klaslokaal ontruimd. Het werd pauze en Lisette en ik gingen daar kijken. We splitsten ons in twee groepen, Ivar en ik bleven schilderen. Lisette en Pim gingen lesgeven. Pim krijgt groep 12 en begint met een voorstelrondje. Het zijn zo'n 15 jongens. Eerst wat sommetjes met handigheidjes en daarna de woordjes en zinnetjes die we zelf vanuit het Engels in het Hindi hadden geleerd in de omgekeerde volgorde en dat blijkt te werken. Alles wordt netjes vanaf het schoolbord in de schriften genoteerd. Het aardige is dat er altijd wel een jongen is die Pim en de anderen helpt. Terug naar het schilderlokaal: James stond al op de hoge ladder te schilderen en Ivar en ik gingen eerst de muren schoonsteken en afborstelen. Nu moet je niet denken, oh, dat doe ik even net als thuis, nee het vet en vele bladders en gaten zitten op de muren, soms vallen er hele stukken uit, het raam is zo verroest, dit gaat niet voor of achteruit, een poging van James om het te sluiten loopt uit op een flinke verzakking, het maakt allemaal niet uit, de verfpasta flink verdunnen met water en schilderen maar, dit zou in Nederland nooit in mijn hoofd op komen, maar hier is het motto, er zit een kleur op, dus ziet het er weer prachtig uit! De tuk tuk chauffeurs gingen ook mee schilderen, heel lief, maar aangezien er maar drie kwasten waren stonden Ivar en ik er op een gegeven moment bij te kijken. Wij gingen dus maar les geven bij Pim en Lisette, daar was nog steeds geen lerares te bekennen en veel kinderen rennen steeds uit de klaslokalen, geen beginnen aan. Ze vinden ons allemaal wel speciaal, blank en lang! En alle kinderen zijn heel enthousiast! Om 13.00 uur ging de bel, eindelijk lunch, wij lusten wel wat, we hadden brood met hard gekookte groene eieren en water en James was zo lief geweest om Indiase thee te halen, in een plastic zakje met piepkleine plastic bekertjes erbij, erg lekker, ook om even te zitten hoor! Toen bleek dat de kinderen al klaar waren die dag, dus werden er meer kwasten ergens uit een kast gehaald, sommige een beetje hard, maar wat kan het schelen! Dus gingen we s middags met zijn vijven aan de slag, het ging echt lekker, de kinderen kwamen ook niet steeds kijken, want die waren er niet meer, dus konden we lekker door gaan, op een gegeven moment kwamen de chauffeurs weer mee helpen in hun goeie goed , maakt allemaal niet uit hier, toen moest er nog een kwastje verf over het roestige vervallen raam en de ijzeren deur, maar de houten deur niet, want daar hoort andere verf op?
We gingen de kwasten buiten uit spoelen bij een armoedig kraantje, vervolgens liep een stuk van het schoolplein vol met wit verfwater, want de put liep niet door, we schaamden ons dood en probeerden met veel water de boel te verdunnen, maar toen kwamen de echte Indiase mannen en die vervuilden de boel nog meer, dus waar maakten wij ons druk om.. Een ervaring rijker gingen we rond half vier naar huis. Bekaf, onder de verfspetters en bezweet, maar erg voldaan. Thuis stond nog een warme maaltijd op ons te wachten, maar ik hoefde echt niet meer, was over mijn trek heen. Even gezeten en daarna naar het slumproject gelopen om te kijken en horen hoe het daar ging. We kwamen achter het huis van onze kokkin terecht, op een soort dorpspleintje, iedereen loopt uit om je te zien en de hand te schudden, er kwam een vrouw ons een kopje Indiase thee aanbieden, zo lief al die mensen hier, de thee was erg lekker! Wij zaten op een rand stenen, maar dat vonden ze niet goed, dus kregen we tuinstoelen, niet nodig, maar zeg het maar eens.... Het pleintje is dus een verzamelplein voor de kinderen, morgen gaan we daar dus om een uur of 4 heen, ze zien ons, halen iedereen op en dan gaan we gezamenlijk naar het in aanbouw zijnde huisje van de vrouw die schoonmaakt bij ons.
We hebben een beneden kamertje en op de bovenverdieping een plat dakje, zonder hekken om de kids engels en wiskunde en hygiene bij te leren tot ongeveer half 7 (In Nederland heb je overal veiligheidsmaatregelen, maar die kennen ze niet eens)Daarna is de bijles van de slumkids klaar en gaan alle kids zelf weer naar huis. Wij dus ook, en dan zit onze eerste werkdag er op, een bijzondere voldane, vermoeiende ervaring. Thuis leert Lisette de Engelse meiden en James nog even scoobydoo. Er worden direct resultaten geboekt. Bijna tijd voor de avondmaaltijd.w